مقدمه: هدف اصلی این پژوهش، بررسی مقایسه ای درک استعاره ی مفهومی کودکان عادی و کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر فارسی زبان بر اساس الگوی لیکاف و جانسون (1980) است.روش: پژوهش حاضر از نوع علی مقایسه ای است و نمونه ی مورد بررسی شامل 15 کودک عادی فارسی زبان مدارس عادی و 15 کودک فارسی زبان کم توان ذهنی آموزش پذیر مدارس استثنایی شهرستان جیرفت می شود که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. از این کودکان خواسته شد تا پرسش نامه ی درک استعاره ی مفهومی محقق ساخته را تکمیل کنند. برای تجزیه و تحلیل و همچنین آزمون فرضیه های پژوهش از آزمون تی برای مقایسه ی میانگین نمونه های مستقل و تحلیل چندمتغییره استفاده شد.یافته ها: نتایج این پژوهش نشان داد که میانگین درک استعاره مفهومی در کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر از کودکان عادی کمتر است (P<0.50).نتیجه گیری: عملکرد کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر در درک استعاره ی مفهومی با کودکان عادی تفاوت دارد.

مقدمه و اهداف: از آنجایی که درک زبان و به خصوص درک نحوی در رشد زبانی و همچنین رشد آموزشی کودکان تاثیر دارد، پژوهش حاضر به بررسی درک و تولید نحو توسط کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر در مقایسه با کودکان عادی پرداخته است. مواد و روش ها: در پژوهش حاضر، 15 کودک کم توان ذهنی با سن تقویمی (13-12 سال) و سن عقلی (9-7 سال) شرکت داشتند. کم توان ذهنی بودن این افراد قبلاً با استفاده از آزمون هوش وکسلر ویرایش 4 تایید و بهره ی هوشی این افراد بین 70-55 اندازه گیری شده بود. گروه شاهد شامل 15 کودک عادی (9-7 سال) و 15 کودک عادی (13-12 سال) بودند. آزمودنی های کم توان ذهنی به طور تصادفی از مدارس استثنایی و آزمودنی های عادی به طور تصادفی از مدارس عادی شهرستان جیرفت انتخاب شدند. هر سه گروه از آزمودنی ها از نظر زبانی با استفاده از بخش کلامی آزمون هوش وکسلر ویرایش 4 همگن شدند. به منظور جمع آوری داده ها، از آزمون نحوی با نگاهی به مطالعه-یBení tez-Burraco, Garayzá bal and Cuetos (2016) استفاده شد. این آزمون حاوی 6 خرده آزمون بود که با استفاده از روش دو نیمه کردن اسپیرمن-براون هنجاریابی شد. تحلیل داده های حاصل از پژوهش با استفاده از آزمون های تحلیل واریانس چندمتغیره و آزمون تعقیبی حداقل تفاوت معنادار (LSD)، با استفاده از نرم افزار SPSS انجام گرفت. یافته ها: نتایج نهایی تحلیل چندمتغیره نشان داد که بین عملکرد کلی سه گروه در درک و تولید نحو (قواعد گروهی پایه، نشانگر فعل کمکی و ساختار پایه ای گروه تصریف، ظرفیت فعل، محدودیت های زیرمقوله ای نحوی درون گروه فعلی، تولید بندهای متمم اسمی و بند افزوده) تفاوت معناداری وجود دارد (0/05

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

هدف: پژوهش حاضر برای برسی تاثیر ورزش صبحگاهی در کاهش پرخاشگری کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر انجام شده است.روش: به منظور انتخاب نمونه های مورد مطالعه یک آموزشگاه به شیوه در دسترس انتخاب و دانش آموزان آن با استفاده از آزمون پرخاشگری زاهدی فر مورد غربال گری قرار گرفتند. بدین وسیله 14 دانش آموز کم توان ذهنی آموزش پذیر پرخاشگر 17-9 ساله انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. پژوهش به نتیجه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل همراه با پیگیری انجام شد. برای تحلیل داده ها از روش اندازه گیری مکرر استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان دادند که اجرای برنامه ورزش صبحگاهی به طور معناداری پرخاشگری آزمودنی ها را کاهش داده است و بعد از یک ماه پیگیری نیز آشکار شد که نتایج به دست آمده پایدار مانده اند. نتیجه گیری: ورزش صبحگاهی در مدارس کودکان کم توان ذهنی، پرخاشگری آنها را کاهش می دهد.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر تمرینات ادراکی حرکتی بر رشد اجتماعی کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر بود. بدین منظور، 24 کودک دختر و پسر (گروه تجربی 12 نفر و گروه کنترل 12 نفر) کم توان ذهنی آموزش پذیر شهر اصفهان (میانگین سنی 8.80±1.22 سال و ضریب هوشی 66.73±1.92) به صورت هدفمند انتخاب شدند. شرکت کنندگان بر اساس ضریب هوشی ثبت شده و عملکرد خود در پرسش نامه رشد اجتماعی (پرسش نامه رشد اجتماعی وایلند) هم سان گشته و در گروه های تجربی و کنترل قرار گرفتند. گروه تجربی به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه 45 دقیقه ای و درمجموع، 24 جلسه در برنامه تمرینات ادراکی حرکتی شرکت نمود و گروه کنترل به فعالیت های روزمره خود پرداخت. شایان ذکر است که جمع آوری اطلاعات شرکت کنندگان به شکل پیش آزمون و پس آزمون انجام گرفت و به منظور مقایسه دو گروه از روش آماری تحیل کوواریانس استفاده گردید (P<0.05). نتایج نشان می دهد که بین عملکرد دو گروه تجربی و کنترل در رشد اجتماعی کلی تفاوت معنادار به لحاظ آماری وجود دارد (P=0.004)، بنابراین، می توان گفت تمرینات ادراکی حرکتی می تواند برنامه مناسبی جهت افزایش رشد اجتماعی کودکان کم توان ذهنی باشد.

مقدمه و هدف: افزایش عملکرد شناختی و حرکتی از اهداف مهم است. هدف از این پژوهش بررسی تأثیر تمرین ریتمیک بر حافظه و توجه کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر بود. روش شناسی: این پژوهش نیمه تجربی و از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. به این منظور 20 کودک 7 تا 10 ساله از بین 600 دانش آموز مدارس ابتدایی شهر تبریز به صورت تصادفی چند مرحله ای انتخاب شدند. آن ها در دو گروه تمرین ریتمیک و گروه کنترل بر اساس سن و بهره هوشی همتاسازی شدند. برنامه به صورت 18 جلسه و هر هفته دو جلسه و هر جلسه 45 دقیقه انجام گرفت. قبل از شروع جلسات و در پایان آخرین جلسه پرسشنامه ی عصب روانشناختی کانرز 2004 توسط والدین آنان تکمیل شد. در این تحقیق از تی وابسته و مستقل با سطح معنی داری 05/0 استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که گروه تمرین ریتمیک پس از اتمام دوره مداخله در کارکرد حافظه (p= 0. 002) و توجه (p= 0. 001) با توجه به میانگین ها نسبت به گروه کنترل بهتر بود. نتیجه گیری: با توجه به برتری گروه تمرین ریتمیک در کارکرد حافظه و توجه، پیشنهاد می گردد حرکات ریتمیک در برنامه ی کلاس های تربیت بدنی، فوق برنامه و منزل استفاده شود.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی و مقایسه اثر بازی های انفرادی و گروهی بر توجه و حافظه کوتاه مدت کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر بود. بدین منظور، 36 دانش آموز کم توان ذهنی از میان دانش آموزان مدرسه استثنایی "اندیشه" استان قزوین (با دامنه سنی تقویمی هشت تا 15 سال، سن عقلی هفت تا 10 سال، ضریب هوشی 50 تا70) به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و پس از همتاسازی به سه گروه کنترل، بازی های انفرادی و بازی های گروهی تقسیم گردیدند. طرح این پژوهش نیمه تجربی بوده و به صورت پیش آزمون پس آزمون اجرا شده است. داده ها با استفاده از خرده آزمون ارقام و کسلر کودکان (حافظه کوتاه مدت) جمع آوری شده و با استفاده از تحلیل کوواریانس با سطح معناداری (P<0.05) تجزیه و تحلیل گردید. نتایج نشان می دهد که بازی های گروهی و انفرادی اثر معناداری بر حافظه کوتاه مدت کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر دارد، بنابراین، در برنامه ریزی های آموزشی برای این کودکان می توان از بازی های حرکتی در دو مدل گروهی و انفرادی جهت تقویت حافظه کوتاه مدت استفاده کرد.

مقدمه: یکی از رایج ترین مشکلات رفتاری در کودکان کم توان ذهنی، پرخاشگری جسمانی است. پرخاشگری جسمانی به رفتارهایی مانند کتک زدن، لگدزدن و پرتاب کردن اشیاء و تهدید به انجام این فعالیت ها اشاره دارد که همگی به نیت صدمه زدن به دیگران صورت می گیرد. پرخاشگری جسمانی با عوامل مختلفی از جمله مهارت های زبانی در ارتباط است که در این مطالعه به بررسی آن در کودکان کم توان ذهنی پرداخته شده است.مواد و روش ها: تحقیق حاضر به روش غیرتجربی و مقطعی انجام شد. 102 کودک کم توان ذهنی آموزش پذیر (51 پسر و 51 دختر) 6 تا 8 ساله که معیارهای ورود به مطالعه را داشتند، به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای (سن و جنسیت) از مراکز آموزشی کودکان کم توان ذهنی شهر شیراز انتخاب و با استفاده از نسخه فارسی آزمون رشد زبان (TOLD-P3) و پرسشنامه پرخاشگری آشکار و رابطه ای، ارزیابی شدند. به منظور بررسی میزان همبستگی بین مهارت های زبانی (زبان بیانی و زبان درکی) و پرخاشگری جسمانی در کودکان کم توان ذهنی از ضریب همبستگی پیرسون و جهت مقایسه پرخاشگری جسمانی دختران و پسران کم توان ذهنی از آزمون تی مستقل در سطح معنی داری 0.05 استفاده شد.یافته ها: بین پرخاشگری جسمانی و مهارت زبان بیانی (p=0.008) و زبان درکی (p=0.019) رابطه منفی و معنی دار وجود داشت. همچنین، میزان بروز پرخاشگری جسمانی در پسران به طور معنی داری بیشتر از دختران بود (p=0.014). همچنین، تفاوت معنی داری بین مهارت زبان بیانی و زبان درکی دختران و پسران کم توان ذهنی وجود نداشت.نتیجه گیری: احتمال بروز پرخاشگری جسمانی در کودکان کم توان ذهنی که مهارت های زبانی پایینی دارند، بیشتر است. اگر چه مهارت زبان بیانی ضعیف در دختران کم توان ذهنی بروز رفتار پرخاشگرانه جسمانی را در آن ها تسهیل می کند، اما رابطه معنی داری بین مهارت های زبانی (زبان بیانی و زبان درکی( و پرخاشگری جسمانی پسران کم توان ذهنی وجود نداشت.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.